Slotopdracht kunstgeschiedenis

Voor het vak kunstgeschiedenis kregen wij de opdracht een product te maken dat aansluit bij een stijl/artiest/stroming uit de eerste helft van de 20e eeuw.
Aangezien ik altijd al van fotografie heb gehouden, wilde ik daar graag iets mee doen.
Een foto waardoor ik werd geïnspireerd was een foto van de dadaïst Man Ray: 
Om mij heen zie ik regelmatig een heel ander object terugkomen in een voorwerp, dus ik dacht dat het bedenken van eenzelfde soort combinatie niet heel moeilijk zou zijn. Al snel werd mij echter duidelijk dat kunstwerken bijna nooit gemakkelijk zijn ongeacht hoe eenvoudig ze er ook uit kunnen zien.
De foto's die ik uiteindelijk nog het beste vond waren de volgende:

een blik-dekseltje dat de illusie van een wateroppervlak moet wekken

een touwtje dat een vlek moet voorstellen

de laatsten spreken voor zich

Omdat het fotograferen niet erg goed ging, besloot ik iets anders te proberen. Ik besloot een filmpje te maken. Ik was niet van plan een door Charlie Chaplin geïnspireerde slapstick te maken, maar was meer geïnteresseerd in het opkomende dadaïsme en surrealisme en besloot hier iets mee te doen.

Wat mij daarbij leuk leek, was te spelen met zwaartekracht. Ik ben (met mijn broer) maar gewoon wat gaan proberen, en gaandeweg kwamen er erg leuke dingen uit.
Helaas heeft de technologie mij weer eens in de steek gelaten toen ik moest gaan monteren. De filmpjes waren een voor alle bewerkingsprogramma's onbekend format, en het vinden van een goed programmaatje waarmee ik het kon converteren leek onmogelijk. Gelukkig heb ik na vele uren zoeken en proberen toch een handig programma gevonden, en kon ik uiteindelijk toch nog beginnen met het in elkaar zetten van mijn filmpje.
Toen ik de filmpjes op de computer nog eens heb bekeken viel het resultaat van het filmen toch wat tegen, maar tijd om nieuwe opnames te maken had ik niet. Ik heb geprobeerd met de juiste combinaties van verschillende muziek uit die tijd er toch een mooi geheel van te maken. Het vinden van goede muziekstukken en vooral het combineren en monteren ervan was ook nog een heel tijdrovende bezigheid, maar uiteindelijk is  hij dan toch afgekomen!

Zie hier het resultaat van al mijn geploeter:

Omdat ik niet in het filmpje heb gezet welke muziekstukken ik heb gebruikt, doe ik het maar even zo:

-Erik Satie, Les trois valses distinguées du précieux dégoûté

-John Cage, six melodies/ mysterious adventure

-Francis Poulenc, sonata for cello and piano III-IV

-Debussy, Études V

-Luigi Russolo, Veglio Di Una Città

-Zoltán Kodály, sonata for cello I-III

-Conlon Nancarrow, Prelude and blues

-George Antheil, Death of machines

Voor het vak kunstgeschiedenis kregen wij de opdracht een stuk 12-toons muziek te vinden, dat je mooi vind. Vele kwamen met orkestrale stukken die mij niet erg bevielen. 
Aangezien een atonaal stuk met een ander instrument ook mocht, ging ik bij mijn broer te rade. Hij speelt namelijk wel eens atonale pianostukken af, die ik wel mooi/interessant vind.
Zo ben ik bij de componist Charles Ives gekomen. Het werk van Charles Ives werd tijdens zijn leven niet gewaardeerd, maar later werd hij beschouwd  als een van de Amerikaanse Originelen.

Een aantal (deels) grafische partituren:

grafische partituur van de olifantenmars

evalutatie eindvoorstelling

Bangst

Al aan het begin van het jaar heb ik te horen gekregen dat we met de gehele dramaklas samen een eindvoorstelling zouden maken en spelen. Ik had hierbij wel een ander idee dan de opdracht die we uiteindelijk hebben gehad, namelijk voor een montagevoorstelling.
We hebben verschillende weken gedaan over het kiezen van een thema voor de voorstelling. Na een aantal goede gesprekken waarbij allerlei onderwerpen naar voren zijn gekomen, is uiteindelijk voor ‘angst’ gekozen. Ik weet niet wie dit besluit heeft genomen, maar het was niet een thema waar mijn voorkeur naar uitging.
Toen we een onderwerp hadden, zijn we gaan brainstormen over mogelijke ideeën/scènes die we konden gebruiken. Van de uitkomsten van dit gezamenlijk denken is een overzichtje gemaakt, en de verschillende dingen zijn verdeeld over kleinere groepjes om verder uit te werken.
Samen met Simone, Vera, Sterre en Marjolijn ben ik gaan denken over een mogelijkheid om ‘een wereld zonder angst’ in onze voorstelling te verwerken. Er zijn daardoor erg interessante gesprekken ontstaan. We waren het er vrij snel over eens dat we een serieuze (niet humoristische) scène wilden schrijven. We hebben daartoe een kleine opzet bedacht. Maar toen we de ideeën te horen kregen van onze klasgenoten, bedachten we ons dat het niet in de voorstelling zou passen en dat we beter iets anders konden verzinnen. Intussen was er al aardig wat tijd verstreken, en het verzinnen van een andere scène ging erg moeizaam. Na opnieuw een kleine opzet te hebben gemaakt van het idee dat we nog het beste vonden, kwamen we wederom tot de conclusie dat dit niet zo’n leuk stukje zou worden als we dachten.
De tijd vloog voorbij en ik werd wat onrustig. Ik besloot toch maar door te gaan op een idee voor een meer serieuze scène, en heb een begin geschreven. Na dit aan de groep en mr. Pijpers te hebben voorgelegd, ontstonden er allerlei ideeën waarbij er een komische draai aan werd gegeven. Hierop zijn we doorgegaan en uiteindelijk heeft Simone het slot nog goed op papier gezet.
Nadat de rollen waren verdeeld, konden we eindelijk beginnen met repeteren. Dit hebben we in totaal niet vaak kunnen doen, aangezien we pas erg laat een definitieve scène hadden vastgelegd.
Ik was in het begin nog wat onzeker over de kwaliteit van ons zelfbedachte stukje, maar toen we gingen oefenen kwam daar langzaamaan verandering in. Wat daarbij hielp waren de leuke reacties die we van medeleerlingen kregen die toekeken naar hoe wij oefenden.
Ook heb ik nog met Vera en Christie een klein stukje bedacht die we in de voorstelling konden doen. Hiermee heeft mr. Pijpers ons nog geholpen, wat erg prettig was.
Op maandag 4 juni gingen we met zijn allen naar de locatie waar we het toneelstuk zouden opvoeren: De kunstbalie. Ik was hier nog nooit geweest maar was erg enthousiast over het toneel waar we ons stuk zouden opvoeren. Die dag hebben we niet het stuk in zijn totaliteit gespeeld, waar ik wel op had gehoopt. Ik had verwacht dat we voor de dag van de voorstelling wel één keer het gehele toneelstuk zouden repeteren.
De dinsdag daarop was het zover: de dag dat we de voorstelling zouden geven voor publiek. Ik was erg benieuwd hoe de voorstelling er in totaal uit zou komen te zien en had er erg veel zin in. We hebben die dag zelf nog een aantal keer gerepeteerd. Voor de technische doorloop werden de verschillende groepjes met hun scène naar het podium geroepen op de volgorde zoals in de voorstelling. Hierdoor kwamen wij als een na laatste aan de beurt en ik had het idee dat aan ons stukje minder tijd werd besteed dan aan de stukjes daarvoor. Dit vond ik wel jammer aangezien de ene keer dat we hem met licht en geluid hebben kunnen oefenen, het niet helemaal goed ging.
’s Middags was de generale repetitie en konden we eindelijk ervaren hoe de voorstelling er in zijn geheel uit zou zien. Uiteraard gingen er wat kleine dingen mis, maar het was erg leuk om eindelijk het resultaat van al onze inspanningen te zien.
Niet lang daarna moesten we de voorstelling voor publiek opvoeren. Dit is een hele andere sensatie dan wanneer er geen toeschouwers zijn, en dit beviel me wel.
Er ging tijdens ons stukje helaas iets mis met het licht waardoor het geheel in de war werd geschopt. Dit hebben we echter nog vrij goed op kunnen lossen en de reacties van het publiek duidden erop dat niemand het had gemerkt.
De avondvoorstelling ging een stuk beter. Iedereen was nog wat beter geconcentreerd en had nog een keer kunnen repeteren, waardoor alles er nog wat beter uit zag. Het publiek was deze keer ook veel meer aan het reageren op het spel, wat ons als spelers enorm helpt. Ik heb erg veel genoten van beide optredens.

Wanneer ik terugkijk over het gehele proces van voorbereiden en opvoeren van ons eindstuk ben ik over het algemeen wel tevreden. Ik denk wel dat het veel beter had gekund. In de voorbereiding hadden we eerder bepaalde ideeën moeten laten varen en actief naar andere opties moeten gaan zoeken. Omdat we pas zo laat tot een definitieve scène zijn gekomen, hebben we maar weinig tijd gehad om deze zo goed mogelijk neer te zetten. Bovendien vind ik dat mijn eigen acteerwerk erg tekortschoot. Ik kon me niet zo goed in mijn rol verplaatsten, mede doordat ons stukje en de karakters daarin nog ietwat onduidelijk waren. Mijn acteren was volgens mij te ‘gespeeld’ en ik denk dat de onzekerheid over mijn personage ook wel heeft doorgeschemerd in mijn spel.
Het korte stukje dat ik met Christie en Vera heb gespeeld ging naar mijn inziens al iets beter. Ik kon me hierbij iets beter inleven, en reageren op het publiek (voor zover ik iets kon zien/horen met al die lichten e.d.)

Als laatste wil ik ook graag mijn medespelers complimenteren op hun inzet en acteerwerk. Daarbij wil ik o.a. verwijzen naar het enthousiasme waarmee Lou, Daan en Selina al heel snel hun idee zijn gaan uitwerken, en hoe zij het uiteindelijk op toneel hebben gezet. Ook Marit en Julia hadden al snel allerlei ideeën waar ze met volle overgave aan zijn gaan werken. Ze hebben zelfs een dans bedacht en opgevoerd (terwijl het vak toch echt drama is), die een hele mooie aanvulling op onze voorstelling gaf. De ‘gezin scènes’ waarmee ze zijn gekomen waren ook erg leuk. Mijn favoriet is nog wel de lesbisch/condoom scène (die ze ook erg goed opgevoerd hebben!).
Ik heb ook bewondering voor Bas en Eva die zelf een goed passende tekst hebben geschreven, die overigens zo in een van die boekjes had kunnen staan.
Hoewel ik niet heel enthousiast was over de monoloog zoals we hem op internet hebben gezien, vind ik dat Christie en Veerle er iets leuks mee hebben gedaan.
En natuurlijk wil ik mijn groepsgenoten complimenteren op hun bijdrage:)
Nou, dat waren wel weer genoeg complimentjes voor vandaag!